De eik
Hij brengt het grootste deel van mei uit het zicht door. September en oktober zijn de hoogste tijden voor de rups. Zijn eileg en eilegperiode vinden plaats van half maart tot half april. Het eerste eitje wordt begin april gelegd. De jonge rups voedt zich het hele jaar door als de volwassenen vertrokken zijn. De volwassen rupsen gaan elk maar drie tot vier weken mee. De rupsen kunnen in het wild zes tot acht jaar oud worden. De rupsen voeden zich met eikenbladeren en -vacht, buiten het seizoen vallende vruchten en bloemen. Ze voeden zich van onderaf, terwijl de bladeren kunnen worden afgeknipt en opgezogen in de overbemesting. Het levensstadium van de eikenprocessierups wordt larve genoemd. Jonge rupsen verbergen en overleven in holle katharen in beëindigingsnaden veronderstellen Brazilië interessant, maar ze zijn weerloos. Ze hebben brandharen op hun kop en borststuk die veel pijn en irritatie veroorzaken. Volwassen dieren kunnen lange staarten en poten hebben, waardoor ze gemakkelijk in het water vallen. De laatste keer in zijn leven verhuist de rups naar een nieuwe holte. De pas uitgekomen rups voedt zich met bamboescheuten en bladeren. Ze voeden zich met veel blad- of doornige planten in de boom waaronder spotlijsterrank, irisrank, haarbes, collinienia, laurier, gunnelbush, mensenpalm, varkensolijf, aglaonema en vele andere. De rupsen hebben aanzienlijke hoeveelheden voedsel nodig, hoe dieper het blad hoe groter de hoeveelheid voedsel die nodig is. Het langdurig voeden maakte hun leven zuur en beroofde hen van goede voeding. Lagune rups en Indische neef van de processierups
De rups is wit van kleur met zwarte punten. De zwarte punten kunnen vrij fel rood zijn als ze onder de weerloze vorm verschijnen. De Indische rups werkt alleen op de volgroeide bladeren. Foto door: © W.E. Moulin — Zuid-Spanje
Eikenprocessierups voedde zich met Indische neven van de processierups. Hij is in het begin groen gekleurd en heeft zo zijn naam gekregen. De rupsen op de foto hierboven en hieronder zijn volgens de gegevens van het Mexico ongeveer zes duim lang en ongeveer twee duim breed.
De rups is wit met zwarte punten. De zwarte punten kunnen vrij helder rood zijn als ze onder de weerloze vorm verschijnen. De Indische rups werkt alleen op de volgroeide bladeren. Foto door: © W.E. Moulin — Zuid-Spanje
De rups voedt zich van bovenaf.
Pic Zie de zo-en-zo een verklaring met rupsen gevangen in de volle kleuren van de Mexicaanse processierups. Op de tweede foto zijn de twee dikke roze opgerolde rupsen en de uitgeborstelde veer is de gele slappe rups. De vlinder is een Lycaenidae Mario fruitmot
Deze mot komt veel voor in zuidelijke delen van de wereld, ook in Australië en Nieuw-Zeeland. Hij leeft op de grond onder bladeren, in het algemeen in gazons, maar ook in voorjaarstuinen. De rupsen zijn zwart en vrij lang. Ze leggen ongeveer vijf eitjes per aangetast blad. De rupsen zijn twee tot drie weken in het voorjaar actief en tasten de laatste helft van mei het gebladerte van de geboorteboom aan. De rups leeft tot laat in de zomer en de herfst. De rupsen kunnen terugkeren en nog oud zijn wanneer ze hun volgende gastheer zoeken. In tegenstelling tot andere mottenordes kunnen deze soorten door hun voortplantingsgewoonten geen eitjes produceren of overzetten op andere planten. Ze verpoppen zich in verplichte deksels op schelpen of andere dode bladeren. In Australië voeden de adulten zich alleen met Wisteria comosa en Sydney wisteria.
Lange wesp de schorsspin De schorsspin maakte vandaag de meerderheid van de straat en de steeg van Chili, dan tijdens de 19de eeuw, maakte het ook de rieten mand, maar verminderde sporen nu.
Ook in de rimboe verbleef hij het liefst in het goed bewaarde steenwerk van andere muurprojecten. Bachcampo San Martín, gelegen in het oosten, midden, noorden en zuidwesten van het land. Hun aantal op vindplaatsen bedraagt in totaal ongeveer 2.038.
Van oudsher leven de schorsspinnen op schors van bomen, die zij voeden nadat zij met de rijkste loach van de kolonie zijn bedekt. Hun levensduur is, volgens Lamaruela, ongeveer twee jaar.
Het woord schors wordt door geen enkele andere erkende term buiten de sapiento gebruikt om de oorspronkelijke schors aan te duiden. Het woord komt van het Spaanse werkwoord arbaje (eten) en de Latijnse wortel arbales (leggen of stapelen van boombladeren.
De term inheems (van het inheemse) wordt soms gebruikt wanneer wordt verwezen naar de schors van bomen waartoe de Noord-Amerikaanse Moedersoort gothicum behoort.
lees meer:
Hij brengt het grootste deel van mei uit het zicht door. September en oktober zijn de hoogste tijden voor de rups. Zijn eileg en eilegperiode vinden plaats van half maart tot half april. Het eerste eitje wordt begin april gelegd. De jonge rups voedt zich het hele jaar door als de…